سادو واسوانی را از سر عشق و احترام، داداجی به معنای برادر بزرگ‌تر می‌خواندند. او به راستی برادر همۀ انسان‌ها، نژادها، ملیت‌ها، محرومین، از پا افتادگان، پرندگان و حیوانات بود. او برادر مهربان تمامی خلقت بود. عارف معاصر هند ترکیب فرهنگ شرق و غرب را می‌شناخت. او در دنیایی که پدیده‌های نوین در ستیزی دایم با اندیشۀ گذشته هستند، رشتۀ اتصالی میان آرمان‌های کهن و نیازهای امروز بود. سادو واسوانی پیوسته لبریز از آتش ایمان به نیروی بی‌کران روح و اعتقاد به بشر به عنوان جایگاه دانش نوین، نیرو و توانایی‌های تازه بود. سادو واسوانی در بیست و پنجم ماه نوامبر سال ۱۸۷۹ میلادی در حیدرآباد سند متولد شد. در کودکی دانش آموزی تیزهوش بود و پس از پایان تحصیلات دانشگاهی در دانشگاه کلکته به دریافت درجۀ دکترا نایل شد. او حتی در آن ایام موفقیت از عشق به خدا و حقیقت غافل نبود و در عین حال نقش مهمی در رفع آشفتگی‌های بومی بنگال ایفا کرد. در سی‌سالگی به عنوان نمایندۀ هند برای شرکت در «کنفرانس جهانی ادیان» به برلین رفت و سخنانش تأثیر عمیق و التیام‌بخشی در اذهان غرب گذاشت. او که سخت به ارزش‌های کهن معنوی هند اعتقاد داشت، با جان بخشیدن به این ارزش‌ها قلب‌های مشتاق بی‌شماری را شعله‌ور می‌ساخت. این زایر حق ریاست کالج دیال سینگ را در لاهور به عهده گرفت چرا که معتقد بود هدف از تحصیل، ساختن شخصیت است. او که از آغاز جانش در آتش عشق به خداوند شعله‌ور بود، عمر خود را به خدمت به خدا و خلقت رنجدیده‌اش اختصاص داد. در چهل‌سالگی مادرش را از دست داد و بدین‌سان تنها رشتۀ اتصالش با زندگی زمینی از هم گسست. از آن پس مخلصانه همه چیز را ترک کرد تا فقط خدمت‌گزار دیگران باشد. هنگامی که ماهاتما گاندی جنبش ساتیاگراهای خود را آغاز کرد، او از نخستین حامیان این جنبش بود. واسوانی می‌گفت: «برای آن که معنوی باشیم باید به راستی رها باشیم، زیرا معنویت یعنی رهایی درون و از درون است که تمامی موضوعات دنیای بیرون برمی‌خیزد.» او که به تحصیل جهت ساختن شخصیتی نیک اعتقاد داشت، شروع به تأسیس «کانون جوانان» در مکان‌های مختلف کرد. داداجی به نیروی جوانان جهت ساختن آینده‌ای روشن و بر پایۀ اصول الهی، ایمانی راسخ داشت و از این رو سخت با کار تربیت و آموزش این گروه آمیخت. او طول و عرض هند را می‌پیمود، در شهرها و روستاها با زن‌ها، مردها و کودکان دیدار و به نیازهای آنها رسیدگی می‌کرد. سادو می‌دید که جسم آنان گرسنه و روحشان قحطی‌زده است و بدین‌سان از دیگران می‌خواست تا به یاری آنها بشتابند. در سال ۱۹۳۳ میلادی «جنبش میرا در آموزش» را بنیان نهاد که امروز دفتر مرکزی آن در شهر پونا قرار دارد. هدف این جنبش، تعلیم ارزش‌های حقیقی و بنیان‌گذاری آنها در زندگی امروزی‌ست. در حال حاضر فعالیت نوعدوستانۀ متعددی با الهام از وجود الهی سادو واسوانی در پونا اجرا می‌شود که از جملۀ آنها می‌توان به خدمات بهداشتی ـ درمانی، داروخانه‌های سیار و رایگان، مدارس رایگان، بنیادهای خیریه، انتشار کتب و نشریات معنوی، خانه‌های مشاغل جهت استخدام زنان بی‌کار و... اشاره کرد. او که هرگز از یاری و راهنمایی کسانی که با تقاضای کمک نزدش می‌آمدند خسته نمی‌شد، می‌گفت: «خدا در معابد محبوس نیست. خدا در گوشه‌ای دور و منزوی حضور ندارد. خدا در فرایند زندگی ماست، آنجا بر او درود فرستید! خدا را در معابد شکوهمند نخواهید یافت. خدا را در ستیزهای دشوار زندگی، در اشک‌ها و اندوه خواهید یافت. خدا را در شادی برخاسته از شاد کردن دیگران خواهید یافت.»
